Zespół zabytkowych klinik i instytutów został zaprojektowany przez Arthura Buchwalda i Josepha Waldhausa na przełomie XIX i XX wieku. Niedawno kompleks przeszedł gruntowną przebudowę. Architekci dostosowali go do nowych potrzeb.
Budynki powstały w neogotyku, ówczesnym „stylu narodowym”. Decyzja o budowie „medycznego kwartału” Uniwersytetu Wrocławskiego została podjęta w 1883 roku, po wieloletnich staraniach, profesorów medycyny. Koncepcja urbanistyczna i funkcjonalna była wynikiem dążeń do zapewnienia odpowiednich warunków pracy oraz organizacji w jednej lokalizacji różnych obszarów medycyny. Profesorowie aktywnie uczestniczyli w procesie projektowym – zarówno w definiowaniu programu dydaktycznego i funkcjonalnego, jak i w akceptacji rozwiązań projektowych oraz wyrazu architektonicznego.
Zrealizowany na przełomie XIX-tego i XX-tego wieku, otoczony zielenią zespół klinik i instytutów, stanowił wówczas jedną z najnowocześniejszych instytucji medycznych w naszej części Europy. Ze względu na szczególne walory architektoniczno-urbanistyczne założenie zostało całościowo objęte ochroną konserwatorską.
Dla stworzenia Centrum Symulacji Medycznej przeznaczono budynek gospodarczy, pełniący funkcję kuchni i pralni w ówczesnym zespole szpitalnym. Projekt rewitalizacji obiektu przygotował zespół architektów Heinle, Wischer und Partner Architekci. Rewitalizacja uwzględniała ochronę konserwatorską kompleksu oraz uzupełnienie go o nowe elementy architektury z zaawansowanymi systemami i urządzeniami. Podstawowy podział funkcjonalny wnętrza wynikał z historycznego układu przestrzennego. Bryła pozostała w formie niezmienionej.
Budynek oparty na rozczłonkowanym rzucie, o wyraźnie wyznaczonym głównym trzykondygnacyjnym korpusie. Jego nieregularna forma została ujęta w ramę z surowej stali kortenowskiej. Rama prócz aspektu formalnego, którym jest uporządkowanie rozrzeźbionej bryły, pełni także funkcję użytkową, jako balustrada dla wijących się wokół budynku ramp i schodów. Zastosowany materiał oraz jego surowy charakter, stanowią wyraźny kontrast dla klinkierowej elewacji z glazurowanym detalem i zdobioną drewnianą stolarką. Z drugiej strony harmonijnie wkomponowuje się w całościowy wyraz historycznej zabudowy.
Budynek, który pełnił kiedyś funkcje stricte techniczne stał się jednym z głównych obiektów edukacyjnych Uniwersytetu Medycznego. Studenci mogą się tutaj uczyć korzystając z najnowocześniejszych metod dydaktycznych. W budynku zrealizowano pracownie symulacji wysokiej wierności dla takich obszarów szpitalnych jak SOR, oddział intensywnej terapii, blok operacyjny i porodowy oraz oddział neonatologii, wyposażone w zaawansowane symulatory medyczne. Do obiektu wprowadzono również symulator ambulansu.
Powierzchnia użytkowna Centrum Symulacji Medycznej wynosi 1666 m kw. Budynek zdobył wyróżnienie w konkursie Nagroda Roku SARP 2019 w kategorii rewitalizacja.
projekt: Edzard Schultz, Anna Stryszewska-Słońska (Heinle, Wischer und Partner Architekci)
zdjęcia: Maciej Lulko
