Murale czy mozaiki najczęściej zdobią wielkie ściany w większych miastach. W Nowym Mieście Lubawskim pokazano, że tego rodzaju sztuka może pojawić się w mniejszym formacie. Na ścianie budynku przy ul. Wodnej, pojawiło się dzieło, które łączy europejską inspirację z lokalną tradycją rzemieślniczą. Mozaika zainstalowana została na elewacji dawnej stacji uzdatniania wody wyróżnia ją wykonanie na drewnianym podkładzie.
Od inspiracji do realizacji
Pomysł powstania mozaiki narodził się dzięki Zastępcy Burmistrza Nowego Miasta Lubawskiego, który – zainspirowany sztuką uliczną podczas wizyty w poznańskiej kawiarni de nata – zaproponował stworzenie dzieła w przestrzeni miejskiej Nowego Miasta Lubawskiego. Koncepcję przejęły i doprowadziły do końca artystki z Manufaktury Zawodów Dawnych: Natalia Reszka i Anna Pestka-Górska. Ich podejście łączy ambicję tworzenia wielkoformatowego motywu z przekonaniem, że wszystkie etapy pracy powinny pozostać w rękach lokalnych twórców. Autorki wspominają, że największym wyzwaniem było nie malowanie wzoru, lecz formowanie i wycinanie płytek, bo glina „rządzi się swoimi prawami”, a opanowanie procesu paczenia się materiału wymagało czasu i wypracowania strategii produkcyjnej.
Rzemiosło i technologia
Mozaika powstała z ręcznie formowanych płytek z gliny szamotowej, wypalonych na biskwit w temperaturze 1000°C. Wykończenie wykonano farbami podszkliwionymi, co nadało powierzchni połysk i trwałość dostosowaną do warunków zewnętrznych. Wszystkie etapy produkcji odbyły się w piecu Manufaktury Zawodów Dawnych, co podkreśla lokalny wymiar projektu i ciągłość tradycji ceramicznej regionu. Zastosowana kolorystyka i materiały odwołują się do kafla lubawskiego, integrując portugalskie „azulejos” z regionalnym dziedzictwem ceramicznym.
Symbolika i narracja
Centralnym motywem mozaiki jest flisak spławiający drewno rzeką Drwęcą, bezpośrednie odniesienie do gospodarczej i kulturowej historii Ziemi Lubawskiej. W tle umieszczono sylwetkę zabytkowego kościoła i meandrującą rzekę otoczoną lokalną roślinnością, tworząc kompozycję, która opowiada o związku społeczności z wodą i surowcem drewna. Projekt otrzymał dofinansowanie Stowarzyszenia Miast, Gmin i Powiatów Dorzecza Drwęcy.
Forma, ekspozycja i znaczenie dla rewitalizacji
Mozaika została zamocowana na drewnianym podłożu i oprawiona w zakonserwowaną ramę drewnianą, trwale przymocowaną do elewacji dawnej stacji uzdatniania wody. Obiekt stracił już funkcję techniczną, zyskał jednak nową tożsamość jako nośnik sztuki i pamięci lokalnej.
Mozaika na dawnej stacji uzdatniania wody to przykład udanego dialogu między historią, rzemiosłem i sztuką współczesną – komentuje Bartosz Truszczyński Wiceburmistrz Nowego Miasta Lubawskiego.
Ten niewielki, lecz konsekwentny artystyczny gest ma charakter inicjujący: pokazuje, że rewitalizacja może zaczynać się od drobnych, starannie zaprojektowanych interwencji, które budują więź mieszkańców z miejscem i uruchamiają dalsze działania adaptacyjne.
źródło: UM Nowe Miasto Lubawskie
Czytaj też: Mozaika | Polecane | Detal | Miasto | Sztuka | Ceramika | whiteMAD na Instagramie
