Kamienica Juliana Glassa położona przy ul. Lwowskiej 7 stanowi jeden z najbardziej okazałych przykładów modernistycznej architektury przedwojennej Warszawy. Charakterystyczne wykusze, duże okna, wysokiej jakości elementy wykończenia oraz jasna elewacja do dziś są symbolem dawnego luksusu. Sama ulica Lwowska również robi niemałe wrażenie. Pomimo mniejszych i większych zniszczeń po obu jej stronach przetrwały monumentalne i bogato zdobione kamienice, co czyni to miejsce jednym z najciekawszych w całej stolicy.
Kamienica została wybudowana w latach 1936-1937 przez Juliana Glassa – niezwykle bogatego warszawskiego hurtownika stali dla pracowników Banku Polskiego, a architektami budynku byli stali współpracownicy, Jerzy Gelbard i Roman Sigalin. Modernistyczny gmach przy Lwowskiej 7 odznaczał się najwyższym standardem i poziomem komfortu. Był synonimem wielkiego luksusu oraz jakości i solidności wykonania. Sześciopiętrowa kamienica posiada jedną, południową oficynę – tylko tyle mogło zmieścić się na niewielkiej działce. Wzniesiona została w oparciu o żelbetowy szkielet wypełniony cegłą z ogniotrwałymi stropami. Fasada kamienicy wyróżnia się charakterystycznymi dla spółki Gelbard-Sigalin trójbocznymi, przeszklonymi wykuszami, nadającymi jej dynamiki.
Fasadę obłożono dwubarwnymi kamiennymi płytami z piaskowca, urozmaicono ją gzymsem koronującym, nieznacznym oblicowaniem otworów okiennych oraz fryzem złożonym z wstęgi kamiennych, pionowych półwałków. Na parapetach znalazły się niewielkie balustradki. Fasada w kilku miejscach nosi ślady uszkodzeń z czasów II wojny światowej. Wnętrza w momencie powstania obiektu były bardzo eleganckie i nowoczesne. Znalazły się w nich duże, wielopokojowe mieszkania o wysokim standardzie, wyposażone w m.in. automatyczne kuchnie, windy, elektryczne chłodnie, pralnię czy suszarnię. Wiele rozwiązań jest w użyciu do dziś.
Kamienica Juliana Glassa w 1938 i 2024 r. Fot. Warszawski Modernizm i whiteMAD/Mateusz Markowski
Pod środkowym wykuszem zaprojektowano wejście ujęte w prosty portal. Przeszklone wrota prowadzą do sieni, której posadzka wyłożona została kostkową mozaiką. Ściany do wysokości ok. 2 m obłożono marmoryzowanym stiukiem. Stopnie schodów oraz posadzki podestów oblicowano białym marmurem, a metalowym balustradom nadano wzór podobny do tego z wrót. Na podłogach bocznych korytarzy i klatek pojawia się lastryko. Tylna fasada budynku jest skromniejsza.
Kamienica Juliana Glassa w bardzo dobrym stanie przetrwała II wojnę światową. Po 1945 roku mieszkał w niej profesor Jan Zachwatowicz, znany warszawski konserwator zabytków, o którym pisaliśmy TUTAJ. Dziś należy do Politechniki Warszawskiej i mieszkają w niej profesorowie.
Budynek stanowi jedną z najlepiej zachowanych w grupie najbardziej luksusowych kamienic warszawskich z lat 30. XX w.
Źródło: warszawa.fandom.com, warszawa1939.pl
Czytaj też: Kamienica | Warszawa | Architektura w Polsce | Ciekawostki | whiteMAD na Instagramie
