Kamienica parafii Ewangelicko-Augsburskiej przy ul. Kredytowej 4 w Warszawie zyskała status zabytku. Decyzję o wpisie podjął prof. dr hab. Jakub Lewicki, Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków.
Kamienica przy ulicy Kredytowej 4 została w 1852 roku odkupiona od Banku Polskiego. Rok później ukończono budowę Domu Starców i Kalek Ewangelickich, według projektu Ludwika Szmideckiego. W 1875 r. Kolegium Kościelne Parafii Ewangelicko-Augsburskiej w Warszawie podjęło decyzję o zabudowie narożnej części działki. W 1900 r. Kolegium zdecydowało się przenieść Dom Starców i Sierot, a istniejący budynek przebudować i rozbudować, wraz ze zmianą funkcji na dom dochodowy.
Wstępne koncepcje budynku frontowego opracował architekt Paweł Hoser. Ostatecznie do realizacji budynku głównego i oficyny przyjęto jednak projekt autorstwa Henryka Gaya. W 1910 r. częściowo rozebrano budynek Domu Starców i Kalek Ewangelickich, wykorzystując zachowane mury w nowoprojektowanej kamienicy. W projekcie przewidziano także budowę tzw. „podwójnej” oficyny, składającej się z budynku poprzecznego i stycznych do niego od strony zachodniej dwóch oficyn bocznych. Prace budowlane prowadziło Towarzystwo Akcyjne Zakładów Przemysłowo-Budowlanych Franciszek Martens & Adolf Daab, środków dostarczała także cegielnia Kazimierza Granzowa. W kolejnych latach zabudowę działki zagęszczono wznosząc dom parafialny oraz budynek szkolny z oficyną (1912), nadbudowano także oficyny. W latach 20. XX w. zmodernizowano wnętrza oficyny poprzecznej (główną klatkę schodową, wystrój części lokali) – informuje Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków.
Kamienica przy ulicy Kredytowej ma bogatą historię. W okresie międzywojennym swoją siedzibę miały tu liczne instytucje i przedsiębiorstwa, wśród nich można wskazać Dyrekcję Gazowni Miejskiej, Biuro Rolniczo-Techniczne, w budynku działała nawet drukarnia.
Gmach uległ częściowemu zniszczeniu podczas II wojny światowej, zniszczone zostały dachy i część stropów budynku, zachował się niemal kompletny wystrój elewacji frontowej. Dziś kamienica jest cennym przykładem zabudowy mieszkalno-użytkowej zaprojektowanej przez wybitnego architekta Henryka Gaya, w oparciu o wcześniejszy projekt architekta Pawła Hosera. Opracowanie elewacji stanowi połączenie architektury o klasycznych proporcjach i historyzującej dekoracji z wpływami wczesnego modernizmu. Wewnątrz budynku frontowego zachowały się pozostałości pierwotnego wystroju świadczącego o wysokim standardzie budynku – dekoracyjne posadzki z płytek ceramicznych oraz marmurowa klatka schodowa. Architektoniczne detale dobrze widać na zdjęciach.
Czytaj też: Warszawa | Zabytek | Renowacja | Ciekawostki | whiteMAD na Instagramie
