Nazwa: Reeart. Pawilon wystawienniczy u zbiegu ulic Zielonej i Podgórnej w Poznaniu
Autor: Karolina Jaskulska (Politechnika Poznańska, Wydział Architektury)
Rok: 2015 – praca inżynierska
Głównym bodźcem do wyboru tematu była chęć przywrócenia zdegradowanemu terenowi wysokich walorów estetycznych. Temat opracowania, ściśle związany z kulturą wysoką i estetyką wydał się być niezwykle adekwatny do zrealizowania zamierzonych celów projektowych. Dał on sposobność nie tylko do stworzenia obiektu przeznaczonego do ekspozycji dzieł sztuki, ale także do wykreowania budynku będącego swoistym eksponatem przestrzeni i będącego ważnym pod względem kulturowym punktem a mapie Poznania.
Teren opracowania obecnie pokryty zaniedbaną zielenią niską oraz przestrzenią parkingu samochodowego był kiedyś terenem o wysokim walorze estetycznym. Przestrzeń ta była częścią należącą do Parku Chopina i miała swoją kontynuację w terenie Zielonych Ogródków. Jednym z celów projektu stała się chęć zrewitalizowania terenu objętego planem zagospodarowania i odnowienie utraconego klina zieleni. Kolejnym istotnym elementem było utworzenie powiązań przestrzennych między elementami na terenie opracowania
i najistotniejszymi wyróżnikami przestrzeni otaczającej, takimi jak Fara Poznańska, Klasztor Franciszkanów czy Zielone Ogródki im. Zbigniewa Zakrzewskiego.
Kryterium warunkującym formę obiektu architektonicznego stała się chęć wypełnienia kwartału przy jednoczesnym utrzymaniu ciągu zieleni. Założono również stworzenie dynamicznej formy, która wpisze się w zróżnicowany teren otaczający oraz będzie korespondować z nieregularną zabudową na przyległej działce
Podstawą koncepcji było jednoczesne dobudowanie się do zabudowy istniejącej
i zachowanie drzew rosnących wzdłuż budynku istniejącego. Postanowiono domknąć kwartał i nawiązać do zabudowy istniejącej poprzez utworzenie konstrukcji ażurowej.
Miało to na celu pozorne zamknięcie przestrzeni przy zachowaniu otwartego charakteru miejsca. System słupów miał za zadanie niedosłowne odwzorowanie kształtu kamienicy sąsiadującej. Następnie podjęto próby stworzenia nieregularnej formy, która korespondować miała z zabudową istniejącą, Część bryły oraz ażurowa ściana miały stać się dominantami. W projekcie dążono do częściowego zachowania formy pawilonu wystawienniczego
W efekcie utworzono dwa budynki scalone ze sobą kondygnacją podziemną oraz główną dominantę. – ścianę wiatrową. Zaprojektowano ścianę wiatrową, segmentową, z uwzględnieniem połączeń między wszystkimi elementami konstrukcji. Maksymalna wysokość wspornika wynosi 16,6m. Ściana wykonana została z żyletek stalowych o przekroju 20×50/60cm zbrojonych punktowo na przebicie. Pod wspornikiem zastosowano fundament skrzyniowy na płytach grubości 90cm o poziomie posadowienia równym 6m.
Forma bryły uwarunkowana została wieloma czynnikami. Odsunięcie części bryły od ściany elewacji sąsiadującej wynika z zachowania strefy ochronnej systemu korzeniowego drzew istniejących na działce. Dobudowanie się do części zabudowy oraz nieregularność bryły jest efektem próby stworzenie „pomostu” łączącego poziom zabudowy i terenu zieleni.
Wyniesienie części bryły do poziomu trzech kondygnacji nadziemnych wynika z chęci zachowania korelacji, a także stworzenia ważnego formalnie punktu widokowego na Farę.
Zaprojektowano zabudowę jedno- dwu- i częściowo trzykondygnacyjnej co wynika
z wcześniej opisanym założeń. W celu nawiązania do wysokości kamienicy sąsiadującej wyniesiono fragmentarycznie budynek projektowany do wysokości zabudowy istniejącej. Osiągnięto to poprzez zamontowanie na elewacji południowej systemów płyt elewacyjnych.
Do wysokości zabudowy graniczącej wzniesiono również ścianę wiatrową.
Kształt ściany wiatrowej zaczerpnięty z wyglądu kamienicy sąsiadującej ma częściowo przysłaniać nieestetyczną część zabudowy istniejącej. Jednocześnie ażurowość pozwala
na utrzymanie z każdego punktu relacji z zielenią wysoką na działce, która pozostaje tylko fragmentarycznie przysłonięta.
Całkowite przeszklenie elewacji szybami kanałowymi ma zapewnić jak największy dostęp światła do wnętrza. Zastosowanie szkła rozpraszającego światło umożliwia właściwy odbiór ekspozycji we wnętrzu. Wybór związany jest także z właściwościami pryzmatu szyb kanałowych.