Sensualna Przestrzeń Architektoniczna. Praca dyplomowa Marty Piórkowskiej

Ideą pracy jest wprowadzenie w zmysłowy świat architektury oraz jej wzajemnej relacji z człowiekiem, jako głównym odbiorcą. Żyjemy, powtarzając za Tomem Dyckhoffem, w epoce spektaklu, w której zbyt wielką wagę przykładamy do aspektów zewnętrznych architektury, traktując ją jako estetyczny obiekt wizualny, obdartą z emocjonalności i materialności puszkę. Odrealnione budynki wykonane z surowych i zimnych materiałów nie spełniają podstawowej funkcji architektury, jako przestrzeni stworzonej dla człowieka i zaspokajającej jego potrzeby.

Głównym celem projektu sensualnej przestrzeni architektonicznej jest stworzenie budynku spełniającego siedem reguł architektury niereferencyjnej Valerio Olgiatiego, a także, poprzez odniesienie się do teorii Juhani’ego Pallasmy oraz Steena Eilera Rasmussena, wprowadzenie do projektu założeń architektury zmysłowej. Percepcja formy architektonicznej przez zmysły zaczyna się od pojęcia atmosfery, jaką kreuje wokół siebie budynek. Subiektywne odczucia pochodzą od klarownych pojęć proporcji, faktur oraz skali, które są wspólne dla wszystkich, omawianych w części pierwszej, teoretyków.

Od pierwszych szkiców, sensualna przestrzeń architektoniczna miała być zamkniętą, monolityczną formą opartą na siatce o module kwadratu. Czystość podziałów wnętrza i zewnętrza budynku podyktowana była chęcią stworzenia harmonijnej przestrzeni, bez przytłaczającej liczby elementów architektonicznych.

Monolityczność formy miała podkreślać funkcję stymulującą umysł człowieka i dającą możliwość odpoczynku od przebodźcowanego świata. Ujęcie projektu w ramach siedmiu reguł architektury Valerio Olgiatiego stanowiło najważniejsze wyzwanie, które miało na celu stworzenie milieu projektu.

Projekt sensualnej przestrzeni architektonicznej jest dwukondygnacyjnym budynkiem znajdującym się w alpejskim otoczeniu. W rzucie składa się z trzech prostokątnych modułów, podzielonych na dziewięć kwadratów. Ideą towarzyszącą projektowi było stworzenie uporządkowanej przestrzeni, która będzie uzupełniała relację wnętrze-zewnętrze budynku. Użyte materiały, formy oraz paleta barw podyktowane były próbą stworzenia przestrzeni harmonizującej zmysły człowieka.


Na parterze budynku znajdują się kolejno: czytelnia, część komunikacyjna z toaletami, szatniami i zapleczem oraz biobar, główna komunikacja obiektu i sala wystawiennicza. Piętro budynku składa się z sal do medytacji, tarasu oraz sali coworkingowej i pomieszczeń administracji.

Projekt sensualnej przestrzeni architektonicznej wykorzystuje założenia opracowane przez teoretyków dotyczące materialności i emocjonalności budynku. Jednolite kolory, wyoblone formy ścian i projektowanych mebli mają tworzyć spokojną i holistyczną aurę. Umiejscowienie elementów w oparciu o linearność pomieszczeń ma na celu stworzenie uporządkowanej przestrzeni, która uspokaja zmysły człowieka. Projekt skupia się także na odpowiedniej ilości światła zgodnej z przeznaczeniem projektowanej przestrzeni, dlatego sale medytacyjne są ciemniejszymi pomieszczeniami, niż te o funkcji usługowej.

W projekcie zastosowano także dwa rodzaje posadzki. Mają one na celu podkreślenie jego funkcji. Przestrzenie usługowe zlokalizowane na parterze i piętrze, zaakcentowane są przez szare lastryko z okręgami w ciemniejszym odcieniu. Przestrzeń wystawiennicza oraz medytacyjna są pomieszczeniami monokolorowymi. Podkreśla to ich duchowy charakter oraz stanowi tło, które ma nie odwracać uwagi od ich pierwotnej funkcji. Każdy element projektu stanowi uzupełnienie drugiego, każde pomieszczenie posiada swój własny element charakterystyczny, ale nadal jest zaprojektowane według tej samej odgórnej, autorskiej idei, którą było spełnienie siedmiu reguł architektury niereferencyjnej Valerio Olgiatiego.

Zobacz również: Architektura | Portfolio | Biblioteka  | Bar

Praca dyplomowa