Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków podjął decyzję o wpisie do rejestru zabytków willi drewnianej, położonej przy ul. Marii Konopnickiej 12/14 w Otwocku. Dawny drewniany pensjonat wyróżniają wartości artystyczne, historyczne i naukowe.
W dwudziestoleciu międzywojenny Otwock był jednym z największych uzdrowisk nizinnych w Polsce. Działały tu liczne państwowe i prywatne sanatoria, pensjonaty oraz kwatery dla kuracjuszy. Jednym z takich budynków była dawna willa drewniana położona przy ul. Marii Konopnickiej. Wcześniej budynek prawdopodobnie określano mianem Willi Dorzmino, funkcjonował też pod nazwami: Leonóka, Eden, Europa i Atlantic.
Drewniany pensjonat zbudowany został po 1906 r. w południowo-wschodniej części miasta. W 1919 r. posesja została zakupiona przez małżeństwo Stefana i Stanisławę Jankowskich, którzy zachowali jej pierwotny sposób zagospodarowania. Pierwsza rozbudowa budynku nastąpiła w latach 1923-1924, kolejna w latach 1927-1928. Zachowana dokumentacja archiwalna pozwala na odczytanie kolejnych faz rozbudowy obiektu.
Willa działała jako pensjonat w okresie dwudziestolecia międzywojennego, początkowo prawdopodobnie pod nazwą “Patria”. W 1925 roku mieścił się tutaj pensjonat dla ludności żydowskiej. W ofercie skierowanej dla kuracjuszy pensjonat promowano jako nowoczesny, ze słonecznymi pokojami, tarasami, własnym parkiem, dostępem do bieżącej wody, elektryczności i kuchni serwującej “wykwintne i dostosowane do diety i wyznania potrawy”. Podkreślano także walory otoczenia budynku usytuowanego „w pięknych lasach między Otwockiem i Śródborowem”. Budynek przetrwał II wojnę światową bez większych zniszczeń. W 1947 r. nieruchomość została zakupiona z przeznaczeniem na dom zakonny i użytkowana w ten sposób do początku XXI w.
Budynek przy ul. M. Konopnickiej posiada istotne walory artystyczne jako indywidualnie zaprojektowane dzieło architektury uzdrowiskowej wzniesionej w I poł. XX w. Przedmiotowy budynek to cenny przykład drewnianej zabudowy o reprezentacyjnym charakterze i znacznych gabarytach (trzy kondygnacje mieszkalne), usytuowanej w pierwotnym leśno-ogrodowym otoczeniu typowym dla architektury uzdrowiskowo-letniskowej Otwocka. Nieruchomość dzięki zachowanej koncepcji przestrzennej oraz oryginalnej substancji budowlanej stanowi wartościowy przykład obiektu łączącego cechy architektury uzdrowiskowej z potrzebami funkcjonalnymi prywatnego pensjonatu – czytamy w komunikacie wydanym przez Konserwatora.
Drewniany pensjonat wyróżnia się na tle istniejącej zabudowy drewnianej miasta. Forma architektoniczna budynku odzwierciedla luksusowy jak na owe czasy standard obiektu, a jednocześnie wpisuje się w uzdrowiskowy charakter Otwocka. Charakter budynku odzwierciedla również układ pomieszczeń. Architekt podzielił przestrzeń na części wspólne i pomieszczenia mieszkalne (dawne pokoje pensjonatu). Mimo modernizacji budynku wewnątrz zachowały się oryginalne elementy, jak między innymi drewniana balustrada klatki schodowej, stolarka drzwiowa, piece ceramiczne i sztukaterie. Po II wojnie światowej budynek użytkowany był przez zgromadzenie zakonne, dzięki czemu zachował on w niemal niezmienionym kształcie swój pierwotny wygląd.
Czytaj też: Zabytek | Drewno | Ciekawostki | Warszawa | Polska | Historia
