Taras widokowy w Gołubiu na Kaszubach. Praca magisterska Justyny Kolki!

Taras widokowy w Gołubiu na Kaszubach zaprojektowała w ramach pracy magisterskiej na Wydziale Architektury Wnętrz i Wzornictwa na Politechnice Koszalińskiej. Justyna pracę powstałą pod okiem prof. dr hab. Katarzyny Radeckiej obroniła z wyróżnieniem.

Niniejsza praca jest poświęcona projektowi tarasu widokowego, umiejscowionego na terenie pola uprawnego w małej, turystycznej miejscowości Gołubie na Kaszubach. Zainteresowanie tym miejscem zrodziło się już w okresie dzieciostwa autorki.

Wiąże się z fotografią rodzinną przedstawiającą zdjęcie klasowe jej mamy i dziadka, który był niegdyś dyrektorem znajdującej się tuż obok placówki. Zdjęcie zostało wykonane w plenerze z widokiem na dolinę. Obraz ten zawsze wzbudza pozytywne emocje, gdyż przypomina o pięknym widoku, który towarzyszył autorce w drodze do szkoły. Wracając wspomnieniami i obserwując tę przestrzeo oczami dorosłej już osoby, zrodził się pomysł by podkreślid jej ważnośd i wyjątkowośd. Zachowując jej naturalny charakter, autorka postanowiła stworzyd miejsce sprzyjające obserwacji zmieniającego się krajobrazu. Przestrzeo stanowiła wyzwanie, które przyczyniło się do podjęcia tego tematu i badań.

Podczas badao terenu, odkryto elementy niepożądane zaburzające percepcję odbiorcy. Głównym problemem okazał się brak porządku przy istniejącym od kilku lat sklepie wielobranżowym, który psuł piękno otaczającej natury. Zaistniały problem stał się głównym determinantem formy, oraz określenie granic, w których miałaby zmieścid się bryła. Granice wytyczały linie istniejące w przestrzeni, zasięg wzroku oraz najwyższy punkt wysokościowy. Z początku powstały szkice na zasadzie płaszczyzn, zasłaniających bałagan i kierujących wzrok w odpowiednim kierunku. Przyjęto również zasadę różnicowania poziomów i charakter horyzontalny bryły. Po umieszczeniu płaszczyzny zasłaniającej niepożądany widok, zauważono jej zbyt mocne oderwanie od falującego horyzontu. Stąd powstały kolejne szkice, mające na celu połączenie zakładanych funkcji.

W wyniku obserwacji granic działki, oraz wyraźnemu rysunkowi śladów kół na polu uprawnym pojawiły się obłości. Pochylnie mające zasłaniad niepożądany widok przybrały formę przeciętych przez ścieżkę pagórków. Koniec ścieżki znajduje się na kolejnym wzniesieniu różnicującym poziomy obserwacji, nie na tyle wysokim, by pozostałe pagórki pełniły funkcję przysłony. Ścieżka pomiędzy ma nawiązad do przenikania naturalności i architektury. Sama forma ma przechodzi płynnie od poziomu pola pszenicy do tarasu widokowego.

Konstrukcja tarasu mimo swego wysublimowanego kształtu jest dośd prosta. Myśląc o projektowanej przestrzeni, gdzie kubatura obiektu się wtapia, nie można użyd mocno kontrastowych materiałów. Surowośd betonu, jego struktura okazały się najlepszym sposobem by nie tworzyd konkurencji z podziwianym widokiem ale bardziej podkreślid jego urok.

Początkowo projektowaną bryłę tarasu traktowano jako element odrębny od przestrzeni szkoły, zachowując kierunki i geometrię. Natomiast brakowało funkcji , która mogłaby połączyd projektowany obiekt i przestrzeo. Zakres opracowania poszerzył się o zagospodarowanie placu przy szkole, który nie uporządkowany wymagał interwencji projektowej. W szkole są organizowane różne uroczystości, w których potrzebna jest scena i widownia. Powstałe wzniesienie potraktowano jako trybunę, która będzie skierowana w stronę szkoły. Poprzez stworzenie tych funkcji organizacja ruchu na terenie szkoły uległa zmianie.

Zachowano boisko sportowe oraz plac zabaw. Powstało boisko do koszykówki, a bieżnia do skoku w dal została przeniesiona między boisko i granice działki z tarasem. W miejscu gdzie znajdował się parking powstała scena. Wyznaczono pasy zieleni towarzyszące w drodze do szkoły. W centralnej części zlokalizowano parking. Przy budynku szkoły wprowadzono grządki drewniane jako narzędzie pracy na lekcjach botaniki, przy których usytuowano piknikowe stoły. Powstało boisko do koszykówki oraz pusty plac sprzyjający zabawom dla dzieci.

Obserwując teren o różnych porach roku, gromadząc materiał fotograficzny wzbogacony o zdjęcia z lotu ptaka, sporządzono ogromną bazę szkiców opierających się na liniach wyciągniętych z przestrzeni. Dodając do tego niezbędne funkcje powstała bryła o naturalnych kształtach połączona z uporządkowanym, zyskującym nowe funkcje placem przy szkole.

Największą siłą tej części Kaszub jest różnorodnośd i odkrywanie. Zdecydowanie większą wartośd stanowi sama podróż w tej okolicy niż ostateczny cel. Dzisiaj taki sposób podróżowania przybiera charakter filozofowania, kontemplacji, obserwacji życia, które w naturalnym wiejskim środowisku płynie wolniej. Zaprojektowany obiekt z pewnością sprzyja kontemplacji widokurozpościerającej się doliny zakooczonej jeziorem. Sprzyja podziwianiu natury podczas zmieniających się pór roku i zaprasza do dalszego odkrywania Szwajcarii Kaszubskiej.

O autorce: 
Justyna Kolka: Jestem kreatywną i ambitną osobą, chętnie podejmującą wyzwania. Jednym z wyzwao po ukooczeniu studiów było podjęcie pracy jako asystent na Wydziale Architektury i Wzornictwa na Politechnice Koszalioskiej. Oprócz pracy dydaktycznej podejmuję działania w branży wnętrzarskiej, rozwijając możliwości i umiejętności. W swoich projektach zwracam uwagę na mocną analizę przestrzenną i kontekst miejsca.