Willa Muszyńskiego i Urbanowicza, zlokalizowana przy ul. Klonowej 6/8 w Warszawie, jest wyjątkowym przykładem luksusowego funkcjonalizmu w architekturze międzywojennej. Nieruchomość, wybudowana w latach 1935–1936 według projektu cenionego architekta Bohdana Pniewskiego, łączy w sobie elegancję, nowoczesność i funkcjonalność, a także nawiązuje do estetyki amerykańskiego architekta Franka Lloyda Wrighta.
Budynek powstał z myślą o dwóch właścicielach – adwokacie Stefanie Urbanowiczu i inżynierze Leszku Muszyńskim. Willa została podzielona na dwie odrębne części, każda z własnym wejściem i przestronnym mieszkaniem. Pniewski zastosował układ funkcjonalny, dzieląc wnętrza na niski parter przeznaczony na biura, wysoki parter pełniący funkcję reprezentacyjną oraz piętro mieszkalne.
Elewację budynku oraz jego ogrodzenie pokryto rustykalnymi płytami z piaskowca, które nadały całości prestiżowego charakteru. Fasada charakteryzuje się licznymi uskokami, krągłościami oraz detalami w stylu modernistycznym. W płaszczyźnie muru ganku osadzono oryginalne, kwadratowe płyty z otworami, które dodają elewacji lekkości i wyjątkowości. Na płaskim dachu budynku zaprojektowano tarasy rekreacyjne, a na tyłach posesji urządzono ogród.
Willa na ul. Klonowej w 1936 i 2024 roku. Źródło: Biblioteka Cyfrowa Politechniki Warszawskiej i whiteMAD/Mateusz Markowski
Wnętrza willi zdobią polskie marmury, takie jak „Dębnik”, „Barwinek” i „Racławice”. Uwagę zwraca także alabastrowa ścianka działowa, która pełni funkcję parawanu oddzielającego salon od jadalni. Ten harmonijny mariaż luksusu i funkcjonalności czyni willę jednym z najciekawszych przykładów polskiej architektury międzywojennej.
Po II wojnie światowej willa została przejęta przez Skarb Państwa. W 1989 roku zarządzanie budynkiem przeszło na Kancelarię Prezydenta RP. W czasie prezydentury Lecha Wałęsy połowę budynku (nr 8) zwrócono potomkom Stefana Urbanowicza. Druga część (nr 6) została wykupiona przez państwo i przez lata pełniła funkcję biurową, wynajmowaną kolejno Polskiej Radzie Biznesu, a następnie Konfederacji Lewiatan.
Willa w latach 90. i dziś. Źródło: „Spotkania z Zabytkami” nr 4 (146) 1999 i whiteMAD/Mateusz Markowski
Z biegiem lat część nieruchomości, oznaczona numerem 8, ponownie przeszła pod zarząd Skarbu Państwa i została podporządkowana Ministerstwu Obrony Narodowej. Obecnie w tej części budynku mieszczą się biura Stołecznego Zarządu Infrastruktury MON. W 1991 roku willa wraz z otaczającym ją ogrodzeniem została wpisana do rejestru zabytków, co podkreśliło jej znaczenie jako wyjątkowego przykładu modernistycznej architektury w Polsce.
Willa Muszyńskiego i Urbanowicza to świadectwo architektonicznego kunsztu Bohdana Pniewskiego oraz symbol warszawskiej elegancji i modernizmu lat 30. XX wieku. Pomimo zmiennych losów, budynek zachował swoje unikatowe cechy, stając się ważnym elementem dziedzictwa kulturowego Warszawy.
Źródło: warszawa1939.pl, polityka.pl
Czytaj też: Warszawa | Modernizm | Zabytek | Historia | Architektura w Polsce | whiteMAD na Instagramie
