Międzywojenna Warszawa, ze swoimi luksusowymi kamienicami i willami, reprezentacyjnymi gmachami użyteczności publicznej, hotelami na światowym poziomie i kawiarniami odwiedzanymi przez elity określana jest często mianem „Paryża północy”. Była jednak też druga strona medalu – bieda, ogromny głód mieszkaniowy i masa ludzi bezdomnych. W architekturze tego okresu również dostrzec można było liczne kontrasty, albowiem jeszcze nawiązywano do przeszłości i stylów klasycznych, ale też stawiano obiekty niezwykle awangardowe, przedstawiające najnowsze idee. Jednym z budynków powstałych w tamtym czasie, czerpiącym garściami z nowoczesności jest kamienica Mojżesza Horowitza.
Kamienica Mojżesza Horowitza, nazywana też czasem “Kamienicą Gity Horowitz”, znajduje się w Warszawie u zbiegu ulic Wilczej i Emilii Plater. Stanowi przykład monumentalnej, wielokondygnacyjnej kamienicy czynszowej „luksusowego” nurtu architektury warszawskiej, ukształtowanej w duchu założeń funkcjonalizmu i wykończonej w stylu zmodernizowanego art déco.
Budynek, noszący numery 71 od strony ulicy Wilczej i 4 od Emilii Plater, powstał w latach 1937–1938, a zaprojektował go architekt Józef Steinberg dla rodziny Horowitzów. Był wówczas czynszówką dla bogatszych najemców, mieszkali tam m.in. Adolf Dymsza i Ludwik Solski. Sześciokondygnacyjna kamienica posiada zaokrąglony narożnik z balkonami, zaś parter przeznaczono na działalność handlowo-usługową. Elewacja kamienicy wyłożona została płytami z piaskowca. Do wykończenia wnętrza budynku użyto najlepszych ówcześnie materiałów kamieniarskich, stolarki drewnianej oraz elementów metalowych. Wszystkie te cechy stylistyczne i elementy wystroju świadczą o wysokich wartościach artystycznych kamienicy.
Kamienica w latach 90. XX w. i obecnie. Źródło: tubylotustalo.pl
Budynek przed i po remoncie elewacji.
Budynek przetrwał czasy wojny w dobrym stanie. W jego pobliżu toczyły się zacięte walki, czego dowodem są liczne postrzeliny, widoczne do dziś na kamiennej okładzinie elewacji. Podczas remontu kamienicy nie usunięto uszkodzeń z fasady, lecz je zachowano i wyeksponowano jako świadectwo historii budynku, okolicy i całego miasta. Pracom konserwatorskim poddane zostały również elementy metalowe, drzwi wejściowe, kraty w przejeździe bramnym, balustrady balkonów, kwietniki, tabliczki adresowe o ciekawym wykroju liter, czy oryginalne uchwyty na flagi. Decyzją z dnia 9 września 2016 roku Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków wpisał kamienicę do rejestru zabytków.
Spodobał Ci się ten temat? Znajdziesz u nas więcej historii związanych z warszawskimi kamienicami! To może Cię zainteresować:
Czytaj też: Kamienica | Zabytek | Architektura
Temat: Międzywojenny luksus i funkcjonalizm. Kamienica Mojżesza Horowitza w Warszawie.
Źródła: focus.pl, cekis.pl, tubylotustalo.pl, mwkz.pl, fotopolska.eu
Kościół świętego Macieja w Orlu ma bogatą historię. Jego początki sięgają już XV wieku. Przez…
To był największy budynek mieszkalny w przedwojennej Gdyni. Zespół mieszkalny BGK “Bankowiec” zaprojektowany został przez…
Świdermajery to potoczna nazwa domów letniskowych, które budowano od lat 80. XIX wieku nad rzeką…
Jego projekt w latach 70. przygotował Ricardo Bofill. Apartamentowiec Walden 7 powstał w wyniku utopijnej…
Zadanie słupków i blokad parkingowych jest jedno. Mają uniemożliwić pozostawienie samochodu na miejscu postojowym, które…
Kolejny skrawek stolicy staje się zielony. W ramach szeroko zakrojonej inwestycji o nazwie Nowe Centrum…
Ta strona korzysta z pliki cookie, dzięki którym informacje są przechowywane na Twoim komputerze. Pozostawanie na tej stronie oznacza wyrażenie zgody na wykorzystywanie plików cookie.
Dowiedz się więcej