Muzeum Geologiczne w Warszawie mieści się w gmachu Państwowego Instytutu Geologicznego przy ul. Rakowieckiej 4. Zostało założone w budynku wzniesionym w 20-leciu międzywojennym. W muzeum znajduje się 8 tematycznych wystaw stałych, a na głównej sali wystawowej można zobaczyć zmontowane szkielety wymarłych przed tysiącami lat stworzeń. Ogółem na wystawie zgromadzono ok. 4,5 tys. eksponatów.
Pierwszym naczelnym kustoszem muzeum został Jan Czarnocki, który z wielkim zaangażowaniem zabrał się do tworzenia kolekcji muzealnej. Trzon zbiorów stanowiły przekazane przez niego i innych wybitnych geologów kolekcje gromadzone w czasie ich wieloletnich badań oraz eksponaty przekazane z Muzeum Przemysłu i Rolnictwa i Politechniki Warszawskiej. Na początku swej działalności instytut mieścił się na III piętrze pałacu Staszica w Warszawie, gdzie miejsca wystarczało na zorganizowanie zaledwie kilku podstawowych pracowni, zbiory więc zgromadzono w skrzyniach w magazynach, z nadzieją na ich późniejsze wyeksponowanie. Kolekcja liczyła wówczas 180 000 okazów.
Pałac Staszica przed 1939 r. – pierwsza siedziba instytutu. Fot. Henryk Poddębski, Public domain, via Wikimedia Commons
Budowę docelowej siedziby Państwowego Instytutu Geologicznego rozpoczęto w 1925 roku. W wyniku konkursu realizację budowy powierzono znanemu architektowi – Marianowi Lalewiczowi. Budowę pawilonu południowego ukończono rok później. Natomiast gmach główny, w którym znajduje się muzeum oddano do częściowego użytku w 1930 roku. Wtedy też nastąpiła ostateczna przeprowadzka z pałacu Staszica. Nowemu budynkowi nadano cechy klasycystyczne, z widocznymi wpływami stylu narodowego. Autor projektu nawiązywał między innymi do twórczości Antonia Corazziego. Zauważalne są też analogie pomiędzy wystrojem wnętrz sali muzealnej (obecnie imienia E. Strzeleckiego) a renesansowymi krużgankami dziedzińca na Wawelu. W obiekcie dla Muzeum Geologicznego przeznaczono cały parter głównego pawilonu, obejmujący trzy sale o powierzchni ogólnej 1500 m kw. oraz 20 piwnic w podziemiach (600 m kw.). Ten układ wzorowano na założeniach architektonicznych Instytutu Górniczego w Petersburgu i Brytyjskiego Muzeum Geologicznego w Londynie, gdzie w głównych salach umieszczono ekspozycję, a wokół nich rozmieszczono pomieszczenia na kameralne wystawy i pracownie.
W 1934 roku przystąpiono do organizowania działu wystawowego, jednak brak odpowiednich gablot i mebli bardzo utrudniał to przedsięwzięcie. Dzięki działaniom nowego dyrektora Państwowego Instytutu Geologicznego, prof. Karola Bohdanowicza, w marcu 1938 roku zostały uruchomione pracownie muzealne: preparatornia, szlifiernia i magazyny. W efekcie wzmożonej pracy i dofinansowania powstały w 1939 roku pierwsze wystawy. Ekspozycje te dawały pełny obraz budowy geologicznej Polski i jej bogactw, rozpoznanych ówczesnymi badaniami, wzbogacone mapami, przekrojami geologicznymi i modelami. Do najbardziej interesujących należał model Polskiego Zagłębia Węglowego. W roku 1939 w Księdze Nabytków zarejestrowano prawie 200 kolekcji, co przekładało się na kilkaset tysięcy okazów. Były to największe zbiory geologiczne w Polsce.
Główna sala muzealna w 1935 r. i obecnie. Źródło: Muzeum Warszawy, Autor: Henryk Poddębski i Robert Niedźwiedzki, CC BY-SA 4.0, via Wikimedia Commons
II wojna światowa przerwała realizacje dalszych prac. Podczas bombardowania Warszawy we wrześniu 1939 roku muzeum poniosło ogromne straty. Szklany dach został podziurawiony, wyposażenie połamane a okazy zniszczone, porozrzucane i zmieszane z gruzem. W 1944 roku podczas powstania warszawskiego spłonęła duża część muzeum wraz z najcenniejszymi zbiorami. Ocalało 30 % okazów: część wydobyto spod gruzów i mimo dużych uszkodzeń, stanowią one do dziś cenne materiały. W 1945 r. rozpoczęto prace porządkowe i zabezpieczanie zbiorów oraz przystąpiono do odbudowy instytutu. Powojenny rozwój prac geologicznych przyczynił się do szybkiego powiększenia liczebności kolekcji: organizowano specjalne wyjazdy terenowe, mające na celu zebranie eksponatów wystawowych, na apel dyrekcji instytutu wyjątkowe okazy przekazały zarządy kopalń i dyrekcje przedsiębiorstw geologicznych.
Ministerstwo Przemysłu i Handlu przekazując odbudowane gmachy w końcu 1946 roku zwróciło się do prof. Karola Bohdanowicza o umożliwienie zorganizowania w nich wystawy Przemysłu Ziem Odzyskanych. Wystawa ta, otwarta przy udziale najwyższych władz państwowych, była dużym wydarzeniem w życiu ówczesnej Warszawy. Od 11 maja do 30 czerwca 1947 roku zwiedziło ja kilkadziesiąt tysięcy ludzi, którzy byli zaskoczeni stanem gmachu i estetycznym uporządkowaniem otoczenia. Było to, wśród ówczesnych ruin Warszawy, wyjątkiem i podkreślało duże znaczenie geologii w życiu gospodarczym kraju. W latach 50. ozdobą muzeum stały się m.in. skrzemieniały pień karbońskiego drzewa nagonasiennego oraz szkielety wielkich ssaków plejstoceńskich. Szkielet mamuta wielkiego został złożony w 1957 roku i stał się symbolem muzeum. Obok mamuta stanęły jeszcze dwa szkielety – niedźwiedzia jaskiniowego i nosorożca włochatego.
Intensywne badania prowadzone w kolejnych dekadach napędzały rozwój instytutu, a muzeum powiększało swoje zbiory i otwierało kolejne sale wystawowe. Lata 90. przyniosły zasadniczą zmianę w podejściu do roli, jaką ma odgrywać Muzeum Geologiczne PIG. Z instytucji o naukowym charakterze zaczęto przekształcać się w placówkę, którym głównym celem stała się edukacja geologiczna i ekologiczna społeczeństwa. Szeroko zakrojone prace modernizacyjne poszczególnych wystaw przyniosły zamierzony rezultat. Przestrzeń muzeum stała się dużo bardziej przystępna i atrakcyjna dla odwiedzających, a nowym i bardzo popularnym eksponatem stała się rekonstrukcja naturalnej wielkości dinozaura Dilophosaur wethelliri. Oficjalne i uroczyste otwarcie nowej ekspozycji odbyło się w listopadzie 1999 roku. Służy ona Warszawiakom do dziś.
W 2000 roku rozpoczęto remont podziemi, dzięki czemu muzeum zyskało około 800 m kw. powierzchni magazynowej, klimatyzowanej i wyposażonej w nowoczesne szafy przesuwne. Gromadzony przez dziesiątki lat, liczący ponad pół miliona okazów zbiór, w 2001 roku został umieszczony w nowym Magazynie Zbiorów. W 90. rocznicę istnienia Państwowego Instytutu Geologicznego, odsłonięto tablicę pamiątkową poświęconą Pawłowi Edmundowi Strzeleckiemu, a główną salę wystawową nazwano jego imieniem. Należy ona do najpiękniejszych w Warszawie.
“Pasje geologiczne staramy się rozwijać poprzez bezpośredni kontakt ze społeczeństwem proponując ciekawe oprowadzanie po wystawie, w trakcie lekcji i warsztatów muzealnych, pikników, konkursów, gier i wycieczek terenowych oraz imprez popularnonaukowych” – piszą na swojej stronie władze muzeum.
Źródło: pgi.gov.pl
Czytaj też: Architektura w Polsce | Warszawa | Muzeum | Zabytek | Historia
Jego projekt przygotował architekt Welton Becket z zespołem. Xerox Tower zbudowany został w Rochester w…
Starostwo Powiatowe w Toruniu powstanie według projektu pracowni Toprojekt.Platforma z cegły klinkierowej stanowiąca podstawę „Zespołu Starostwa”,…
Magdalenka Collection to nowa inwestycja firmy Selva Development. W podwarszawskiej Magdalence powstaną cztery wille, których…
Kościół świętego Dominika w Warszawie zaprojektował Władysław Pieńkowski. Jego surowe wnętrze jest charakterystycznym przykładem twórczości…
Daniel Kołodziejczak założył swoją firmę projektową StudioDanielK. Antechamber to jego premierowa kolekcja, którą zaprezentował podczas…
Dobrze zaprojektowany ogród nie tylko koi oczy zielenią czy oferuje miejsce do odpoczynku. Dobrze zaprojektowany…
Ta strona korzysta z pliki cookie, dzięki którym informacje są przechowywane na Twoim komputerze. Pozostawanie na tej stronie oznacza wyrażenie zgody na wykorzystywanie plików cookie.
Dowiedz się więcej