Nazywam się Agnieszka Łukasik. Ukończyłam pierwszy stopień studiów na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej. Projekt Dolmeneum jest moją pracą dyplomową, wykonaną pod okiem Pani dr hab. inż. arch. Anny Bać Prof. Pwr. Wybór tematyki dyplomu był dla mnie prosty, ponieważ połączenie projektowania zrównoważonego z jak najmniejszą ingerencją w zastany krajobraz, jest tym, co najbardziej cenię w architekturze – dobry design z myślą o kolejnych pokoleniach. Interesuję się wszystkim, co jest związane z architekturą, a także ze sztuką. Lubię spędzić popołudnie ze szkicownikiem lub pędzlem w ręku. W dłuższych przerwach podróżuję.
Poznawanie odmiennych miejsc, kultur i potrzeb ludzi, jest podstawą do powstawania nowych projektów. Takie właśnie jest Dolmeneum. Nowo projektowany obiekt jest propozycją, wpływającą na wzmocnienie lokalnej turystyki, jednocześnie będącą sposobem edukacji i szerzenia wiedzy na temat istniejących pozostałości megalitycznych, charakterystycznych dla tego regionu Portugalii. Ponadto jest przykładem architektury samowystarczalnej, która zachowuje lokalny krajobraz.
Praca dyplomowa: Dolmeneum w Aldeia da Mat
Moją pracą dyplomową było Dolmeneum w Aldeia da Mata, nazwa powstała z połączenia słów dolmen – zachowany megalit na wzgórzu oraz muzeum – przewidziana funkcja budynku w tym miejscu. Wyzwaniem architektonicznym było stworzenie budynku, który ma na celu jak najmniejszą ingerencję w zastany krajobraz, a poprzez swoją lokalizację został zaprojektowany jako obiekt samowystarczalny. Przestrzeń projektowanej ścieżki muzeologicznej wydziela swoisty dziedziniec, który zaprojektowałam w płaszczyźnie pionowej i poziomej. 
Pierwszy dziedziniec – horyzontalny, umiejscawia dolmen w centrum wydzielonego podwórza. Krużganek tworzy kładka. Jest to przestrzeń, gdzie turyści mogą podziwiać dolmen i odpoczywać. To, co nowe i stare, przenika się ze sobą. Szklana kładka ze zintegrowaną fotowoltaiką staje się symbolem czasów współczesnych. Stworzony krużganek nie przesłania dolmenu, lecz delikatnie wtapia się w krajobraz.
Pionowy dziedziniec stawia człowieka w dosłownym sercu budynku. Obserwator znajduje się we wnętrzu, gdzie może podziwiać tajemniczą naturę dolmenu. Jest to przestrzeń szacunku do historii i edukacji poprzez wystawy znajdujące się w muzeum. Oba dziedzińce łączą ze sobą prehistoryczne i współczesne stulecia sprawiając, że wieczny dolmen jest elementem spajającym czas i historię tego miejsca.
Początkowo wybrałam kształt typowego krużganka, którego jeden bok wydłużyłam ze względu na widoczność dolmenu w prześwicie w korytarzu na poziomie -1. Zapewnia on stały kontakt wzrokowy dorosłego widza z megalitem. Dzieci mogą oglądać fragmenty dolmenu odbijające się w lustrach powieszonych w korytarzu. W ten sposób klasyczny w rzucie krużganek – kładka, zachował swoją pierwotną funkcję jaką była komunikacja. Sposób prowadzenia platformy dookoła dolmenu, koncentruje uwagę widzów na megalicie, a architektura wykonana ze szkła, całkowicie wtapia się w krajobraz. Zejście do muzeum zaprojektowano bezpośrednio ze szlaku turystycznego, który miękko opada w terenie. Umiejscowienie wejścia do części wystawienniczych w muzeum na poziomie -1, jak również usytuowanie zejścia z kładki na poziomie 0 nie jest przypadkowe. Znajdują się one od strony wschodniej i wprowadzają widza, z tej samej strony, co prehistoryczne wejście do dolmenu.
Widz zostaje wprowadzony do wnętrza i jego oczom ukazuje się widok dolmenu ustawionego na konstrukcji podtrzymującej głazy. Światło słoneczne delikatnie oświetla obiekt i stwarza niepowtarzalne warunki do obserwacji. Szukając odpowiedzi dla najlepszego rozwiązania technologicznego dla konstrukcji podtrzymującej głazy wykonałam makietę w skali 1:40.
Turysta prowadzony jest przez wystawy zmienne i czasowe, które edukują go o megalicie, a także o historii pobliskiego miasta i regionu. Proces odkrywania pełnego widoku kończy wyjście na kładkę na poziomie 0 i podziwianie megalitu w całości. Dopełnieniem ścieżki jest kontynuowanie szlaku turystycznego i podziwianie dolmenu z odmiennej perspektywy wału widokowego.
Odpowiadając na problem zmian klimatycznych, Dolmeneum zostało zaprojektowane zgodnie z założeniami architektury zrównoważonej, również dzięki zastosowaniu rozwiązań low-tech. Projektując muzeum pod ziemią, założyłam wykorzystanie wykopanej gleby do usypania wspomnianego wcześniej wału widokowego, a także wykorzystanie jej do wykonania ścian w konstrukcji ubijanej. Dolmeneum to architektura zacierająca granice pomiędzy obserwatorem a naturą, dająca przestrzenie do odkrywania piękna zachowanego dolmenu.
Czytaj też: Portfolio | Wrocław | Muzeum | Polska | Architektura | Kultura
Autor: Agnieszka Łuksik
Uczelnia: Wydział Architektury Politechniki Wrocławskiej
Promotor: dr hab. inż. arch. Anna Bać Prof. Pwr,
Typ: inżynierski projekt dyplomowy
Jesteś studentem lub absolwentem uczelni wyższej i chciałbyś pochwalić się swoją pracą dyplomową? Napisz do nas! 
