Decyzję o wpisie do rejestru zabytków podjął Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków. Przedwojenna willa znajduje się przy ulicy Podchorążych 69A w Warszawie.
Willa zbudowana została w latach 30. XX wieku jako dwa bliźniacze budynku o modernistycznej formie. Pierwszy z nich pod numerem 69 należał do dra Wiktora Kuttena, drugi pod numerem 69A był własnością przemysłowca Wacława Zborskiego.
Po II wojnie światowej budynek został znacjonalizowany, obecnie stanowi mienie komunalne m.st. Warszawy. Budynek przy ul. Podchorążych 69A wzniesiony został ok. 1932-1934 r. jako zachodni segment bliźniaczej willi miejskiej z ogrodem w głębi działki. Projektant budynku nie jest znany. Na podstawie zachowanych fotografii archiwalnych można stwierdzić, że willa nie uległa większym przekształceniom od chwili powstania, do zmian mniejszej skali zaliczyć można natomiast usunięcie attyki z cementowych tralek wykonanej po obrysie dachu.
Budynek posiada walory artystyczne, które wyrażają się zarówno w zewnętrznej formie budynku – bryła urozmaicona została zaakcentowanym pionem klatki schodowej, narożną loggią, tarasem ogrodowym oraz murowanymi balustradami – jak i wysokim standardzie wykończenia wnętrz. Proporcje i bryła budynku, zaprojektowanego jako symetryczny do sąsiedniego segmentu, wykorzystują rozwiązania stosowane w architekturze dwudziestolecia międzywojennego; wyeksponowane pionowe okno klatki schodowej, żelbetowe daszki, duże płaszczyzny tynku, zastosowanie dachu płaskiego, ograniczenie detalu do prostych gzymsów oraz betonowych balustrad. Plastykę bryły uzupełniono zastosowaniem barwnych tynków fakturowych z wykonaną w zaprawie ryflowaną dekoracją narożników i krawędzi otworów okiennych i drzwiowych oraz wprowadzenie detalu metalowego (kraty, uchwyty na donice kwiatowe).
Dodatkowy nośnik wartości artystycznych budynku stanowi zachowany w znacznym stopniu układ funkcjonalno-przestrzenny willi oraz bogaty i starannie zaaranżowany wystrój wnętrz, na który składają się fornirowane boazerie i stolarka drzwiowa, taflowe parkiety o geometrycznej dekoracji, finezyjnie opracowany słupek na pierwszym biegu schodów, osłony grzejników, kamienna okładzina schodów, narożne kominki, marmurowe parapety, zachowane płytki ceramiczne w pomieszczeniu d. kuchni w piwnicy, a także na posadzkach przy głównym wejściu oraz w pomieszczeniach sanitarnych na pierwszej kondygnacji – informuje prof. dr hab. Jakub Lewicki Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków.
Zachowana zabytkowa tkanka stanowi źródło wiedzy na temat kultury materialnej elity finansowej stolicy w dwudziestoleciu międzywojennym.
źródło: Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków
Czytaj też: Kamienica | Warszawa | Zabytek | Historia | Modernizm | whiteMAD na Instagramie
