Muzeum Wojskowo-Historyczne w Dreźnie, a dokładniej Muzeum Wojskowo-Historyczne Bundeswehry zostało przebudowane wg. projektu Daniela Libeskinda, architekta urodzonego w 1946 roku Łodzi. Libeskind pochodzi z rodziny polskich Żydów. Jego rodzice po radzieckiej agresji na Polskę trafili do więzienia, a następnie zostali zesłani w głąb ZSRR, dzięki czemu jednak ocaleli przed Holokaustem. Po wojnie wrócili do Polski, skąd w 1957 wyemigrowali wraz z Danielem do Izraela (zamieszkali w Tel Awiwie), gdzie w latach następnych Libeskind uczył się muzyki. W 1959 przeprowadzili się do Nowego Jorku, gdzie w 1965 Libeskind ukończył Bronx High School of Science i w tym samym roku uzyskał obywatelstwo amerykańskie.
Urodzony w Polsce architekt żydowskiego pochodzenia, który sam był dzieckiem Żydów ocalałych z Holokaustu, był już znany z projektów związanych z wojną i ludobójstwem, w tym z Imperial War Museum North w Salford, Muzeum Żydów w Berlinie oraz z muzeum ofiar Holokaustu im. Felixa Nussbauma w Osnabrück. Architekt ma na swoim koncie również projekty w Polsce. Wśród nich najbardziej znanym jest apartamentowiec Złota 44 w centrum Warszawy.
Przebudowa Muzeum Wojskowo-Historyczne w Dreźnie
Projekt rozbudowy Muzeum Wojskowo-Historyczne w Dreźnie zakłada odnowienie klasycystycznego budynku oraz dodanie do niego nowoczesnych skrzydeł, które nie tylko zaoferowały dodatkową, funkcjonalną przestrzeń wystawienniczą, a także nadały bryle wyjątkowego, dynamicznego kształtu. Sama przebudowa miała miejsce w 2011 roku, jednak do dziś jest genialnym przykładem dekonstruktywizmu, który jest charakterystycznym dla Libeskinda stylem architektonicznym. Jest to jeden z najbardziej rozpoznawalnych obiektów zaprojektowanych przez Libeskinda.
Charakterystyczna przybudówka ma kształt klina, wykonanego ze szkła, stali i betonu. Nietypowa dobudówka niejako wbija się w bryłę dawnej zbrojowni z lat 70. XIX wieku. Budynek charakteryzuje się występującymi poza obrys głównej bryły formami, skośnymi powierzchniami i fragmentacjami, które powtarzają się w wielu projektach architekta i doprowadziły do uznania Libeskinda za wybitnego przedstawiciela stylu dekonstruktywistycznego.
W swoim przemówieniu w ramach otwarcia Muzeum Wojskowo-Historyczne w DreźnieLibeskind wspominał o zniszczeniach i cierpieniu wynikającym z wojny, szczególnie widocznych w Dreźnie – mieście niemal doszczętnie zniszczonym podczas II wojny światowej w wyniku nalotów.
“Rozbudowa budynku jest symbolem zmartwychwstania Drezna z popiołów. Chodzi o współistnienie tradycji i innowacji, nowego i starego. Drezno jest miastem, które uległo zasadniczym zmianom. Wydarzenia z przeszłości nie są tylko notatką, są one kluczowym elementem zmian w mieście dzisiaj. Budynek ten reprezentuje powagę autorytarnej przeszłości, podczas gdy nowa fasada oddaje ducha wojska w demokratycznym społeczeństwie” – tłumaczył Libeskind
Jedną z najbardziej charakterystycznych cech muzeum jest taras widokowy osadzony na szczycie stalowego „klina”. Wysoki na 29 metrów taras widokowy oferuje wyjątkowy widok na nowoczesne miasto, a jednocześnie stwarza przestrzeń do refleksji nad wydarzeniami z przeszłości.
„Przybudówka zdaje się przerywać fasadę zbrojowni i przecina się ze środkowym skrzydłem, gdzie przerywa istniejącą wystawę chronologiczną poświęconą historii Bundeswehry w miejscu, gdzie rozpoczęła się II wojna światowa. Wierzchołek przedłużenia przypominającego strzałkę wskazuje kierunek, z którego w nocy 13 lutego 1945 roku podczas nalotu zrzucono pierwsze bomby zapalające na Drezno.” – mówił Libeskind
Obszary po obu stronach oficyny są poświęcone wydarzeniom przed i po obu wojnach światowych, a dobudowa tworzy wyraźne rozróżnienie między różnymi epokami wojskowej przeszłości kraju. Po rozbudowie powierzchnia wystawowa budynku wzrosła do 13.000 metrów kwadratowych, co czyni go największym muzeum w Niemczech, posiadającym łącznie 10,000 eksponatów.
źródło: https://libeskind.com / zdjęcia: https://libeskind.com/work/
Czytaj też: Niemcy | Zabytek | Metamorfoza | Renowacja | Polecane | Modernizm | Muzeum
